''Anadolu'da Milli Mücadele yıllarıdır. Osmanlı zor durumdadır. Müslüman ülkeler “Osmanlı'ya nasıl yardımcı olabiliriz” sorusuna içinde bulundukları o zor şartlara rağmen cevap aramaktadırlar. Bu amaçla Pakistan’ın Lahor kentinde, binlerce kişinin katıldığı Osmanlı konulu bir toplantı yapılır. Toplantıda Pakistan’nın kurucusu Muhammed İkbal şunları söyler: “Bu dünyadan göçmüştüm. Melekler beni rahmet ayetinin sahibi Hz. Peygamber’in huzuruna çıkardı. Hz. Peygamber buyurdu: ‘Ey Hicaz bahçesinin bülbülü, senin her goncan senin terennümünün ateşi ile ısındı; senin gönlün aşk şarabıyla coşkundur. Senin coşkunluğun Allah’a secde ve niyazda bulunmaktır. Dünyanın alçaklığından göklere doğru uçtuğun zaman melekler sana yüksekliğin sırrını öğretti. Cihan bahçesinden çıkıp bana bir koku gibi yaklaştın; söyle, bana ne gibi bir hediye getirdin.’ Ben de, ‘Ya Muhammed (sas) varlık aleminde binlerce gül, lale var; ama renk de koku da vefasızdır. Yalnız bir şey getirdim: bir şişe kan ki eşi yoktur cennette bile. Bu senin ümmetinin namusu, vicdanıdır. Bu, şehid Mehmetçiğin kanıdır’ dedim.”

 Bir başka sevgi örneğini tarihçi Azmi Özcan, yazısında şöyle aktarıyor: “Balkan savaşlarında oluk oluk Osmanlı kanı aktığı zamanlarda Pakistan’da Osmanlı için yardım sandıkları açılmış; herkes ellerinde ne varsa buraya yetiştirme gayretine girmiş. Genç kızlar çeyizliklerini, öğrenciler harçlıklarını, velhasıl herkes ne imkanları varsa onu ‘tek Osmanlı yaşasın' diyerek Osmanlı'ya vermiş. O topraklar o zamanlar İngiliz hakimiyetinde. Gelişmeleri takip eden bir İngiliz görevlinin kaleminden rapor edilen şu ifadeler kelimelerin kiyafetsiz kaldığı bir vakayı şöyle kaydediyor: Herkes elindeki her şeyi Osmanlı’ya yardım için getirip bırakıyordu. Bir ara kalabalık telaşlandı; bir hareketlilik görüldü. Kucağında bebek bulunan fakir bir kadın can havliyle sağa sola koşuşturuyor, ‘Yok mudur bir hayırsever, Allah rızası için bu çocuğumu satın alsın, bedelini Osmanlı’ya göndereyim’ diyordu. Herkes şaşkın; herkes perişandı. Yürekler parçalanmıştı sanki. Hemderd olmanın bu derecesi mümkün müydü? Neyse ki bir hayır sahibi kadın adına istediği meblağı yardım sandığına verdi; çocuğu da annesine bıraktı.” (Hindistan Arşivi, H. Pol, Ekim 1913)

 Kurtuluş savaşında Türkiye'ye (Osmanlı'ya) en büyük yardımı yapanlar Pakistan halkıdır. Osmanlı, İstanbul, Anadolu…   Bunlar bir Pakistanlı için uğruna feda edilebilecek çok şeyin olduğu değerlerdir. Anadolu’nun işgaline hiç bir islam ülkesinde Pakistan’da ki gibi bir reaksiyon oluşmamış, başka hiç bir ülkeden Anadolu'ya bu kadar yardım gönderilmemiştir. Üstelik o yıllarda Pakistan-Hindistan Müslümanları İngiliz sömürüsünün pençesinde inliyorlardı. Yüz yıl süren ticari, siyasi, politik sömürü Pakistan halkını aç ve açıkta bırakmıştı. Osmanlı zor durumda, Halife-i müslimin darda denilince kimin neyi varsa toplayıp zamanın komünist Rusya'sı üzerinden Türkiye'ye ulaştırdılar. Hem de ne yardım…   

 Özellikle Pakistan'ın Lahor kentinde vuku bulan hadiseler gerçekten kayda değerdir. Tarihe bir kardeşlik vesikası olarak zapt olan bu olaylar hem Osmanlı-Türkiye devlet arşivlerinde hem de o zamanın şartlarıyla Pakistan arşivlerinde mevcuttur. Pakistan'ın pek çok bölgesinde yaşayan ihtiyar kimseler hala bu hüzünlü ve onurlu hadiseyi gururla anlatırlar. Olayın yaşandığı yeri bile göstererek dedelerinin hatıralarını anlatıyorlar bize; Biri meydana çıkmış bağırıyor - Ey ümmeti Muhammed yetişin! İslamın son kalesi son temsilcisi Osmanlı zor durumda halifelik makamı zor durumda. Bütün küffar birleşmiş İslamın son kalesine saldırıyor. Allah aşkı için Muhammed aşkı için Türk kardeşlerimize yardım edin… Bir kaynaşma bir uğultu şehrin bütün sokaklarına yayılıyor. Herkesi bir telaş kaplıyor evlere girilip çıkılıyor kulaktan kulağa hüzünlü fısıltılar yayılıyor. Kadınlar kollarındaki bileziği, kulaklarındaki küpeyi çıkarıyorlar. Bazı kadınlar öyle heyecanlanmış ki küpe kulağının etiyle düşmüş yardım toplanan sandığa. Mahallerde yardım toplayanlar anlatıyor. -Şehrin fakir mahallelerinden bir evde anasıyla oğlu konuşuyor. Çocuk annesine,  -Anneciğim bari unlardan bir çuvalını bize bıraksaydın. Kardeşlerim açlıktan ölecek.  -Oğlum! Evladım! Biz ölürsek biz ölürüz. Osmanlıya birşey olursa İslam ölür.

 Yine meydanda yaşlıca bir kadın. Ağlayarak insanlardan yardım istiyor. Benim ne  unum var ne de altınım, ne küpem var ne de bileziğim. Biricik evladım, kucağımda ki şu kara oğlum var. Allah için yok mu bir hayır sahibi. Ortalık bir anda çalkalanıyor. Hıçkıranlar, dua edenler, secdeye kapananlar. Onlarca hayırsever o küçük bebeği satın alıyorlar. Parası Anadolu’ya gitsin diye teslim ediyorlar o Pakistanlı pak ve temiz Ana’nın ellerine. Evladını da geri veriyorlar bize dua et diye..

 Resmi rakamlara göre 2,5 milyon sterlin gibi bir yardım toplanıp Osmanlı'ya ulaştırılmıştır. Pakistan (Hint Müslümanları) sadece maddi yardım toplamakla kalmayıp yaklaşık 3.000 kişilik kolluk kuvvetiyle fiilen savaşa da katılmışlardır. Hicaz cephesinde ve muhtelif cephelerde savaştıkları bilinmektedir. Aynı Pakistan Kıbrıs Barış Harekatı'nda 100'ü geçmeyen uçak filosunu Türk silahlı kuvvetlerine açmış, tüm uçak filomuz Türk Silahlı kuvvetlerinin emrindedir demiştir. Ve yine aynı Pakistan 17 Ağustos depreminde Türkiye'ye çok büyük yardımlar yapmıştır